Jó 10
« جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله‌خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.
و به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان كه از چه سبب با من منازعت می‌كنی؟
آیا برای تو نیكو است كه ظلم نمایی و عمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟
آیا تو را چشمان بشر است؟ یا مثل دیدن انسان می‌بینی؟
آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است
كه معصیت مرا تفحّص می‌كنی و برای گناهانم تجسّس می‌نمایی؟
اگر چه می‌دانی كه شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.
«دستهایت مرا جمیعاً و تماماً سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاك می‌سازی؟
به یادآور كه مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غبار برمی‌گردانی؟
آیا مرا مثل شیر نریختی و مرامثل پنیر، منجمد نساختی؟
مرا به پوست و گوشت ملبّس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.
حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف تو روح مرا محافظت نمود.
امّا این چیزها را در دل خود پنهان كردی، و می‌دانم كه اینها در فكر تو بود.
اگر گناه كردم، مرا نشان كردی و مرا از معصیتم مبرّا نخواهی ساخت.
اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود را برنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم و مصیبت خـود را می‌بینم!
و اگر (سَرم) برافراشته شـود، مثـل شیـر مرا شكار خواهـی كرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.
گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی و افواجْ متعاقب یكدیگر به ضّد منند.
پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ كاش كه جان می‌دادم و چشمی مرا نمی‌دید.
پس می‌بودم، چنانكه نبـودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.
آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مرا ترك كن، و از من دست بردار تا اندكی گشاده‌رو شوم،
قبل از آنكه بروم به جایی كه از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!
به زمینِ تاریكی غلیظ مثل ظلمات، زمینِ سایه موت و بی‌ترتیب كه روشنایی آن مثل ظلمات است.»