Psaumes 107
خداوند را حمد بگویید زیرا که او نیکو است و رحمت او باقی است تا ابدالآباد.
فدیه شدگان خداوند این را بگویند که ایشان را از دست دشمن فدیه داده است.
و ایشان را از بُلدان جمع کرده، از مشرق و مغرب و از شمال و جنوب.
در صحرا آواره شدند و دربادیهای بیطریق و شهری برای سکونت نیافتند.
گرسنه و تشنه نیز شدند و جان ایشان در ایشان مستمند گردید.
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید،
و ایشان را به راه مستقیم رهبری نمود، تا به شهری مسکون درآمدند.
پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب وی با بنی‌آدم.
زیرا که جان آرزومند را سیر گردانید و جان گرسنه را از چیزهای نیکو پر ساخت،
آنانی که در تاریکی و سایه موت نشسته بودند، که در مذلّت و آهن بسته شده بودند.
زیرا به کلام خدا مخالفت نمودند و به نصیحت حضرت اعلی اهانت کردند.
و او دل ایشان را به مشقّت ذلیل ساخت؛ بلغزیدند و مدد کننده‌ای نبود.
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.
ایشان را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و بندهای ایشان را بگسست.
پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.
زیرا که دروازه‌های برنجین را شکسته، و بندهای آهنین را پاره کرده است.
احمقان به‌سبب طریق شریرانه خود و به‌سبب گناهان خویش، خود را ذلیل ساختند.
جان ایشان هر قسم خوراک را مکروه داشت و به دروازه‌های موت نزدیک شدند.
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.
کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و ایشان را از هلاکتهای ایشان رهانید.
پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکرنمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.
و قربانی‌های تشکّر را بگذرانند و اعمال وی را به ترّنم ذکر کنند.
آنانی که در کشتیها به دریا رفتند، و در آبهای کثیر شغل کردند.
اینان کارهای خداوند را دیدند و اعمال عجیب او را در لجّه‌ها.
او گفت پس باد تند را وزانید و امواج آن را برافراشت.
به آسمانها بالا رفتند و به لجّه‌ها فرود شدند و جان ایشان از سختی گداخته گردید.
سرگردان گشته، مثل مستان افتان و خیزان شدند و عقل ایشان تماماً حیران گردید.
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.
طوفان را به آرامی ساکت ساخت که موجهایش ساکن گردید.
پس مسرور شدند زیرا که آسایش یافتند و ایشان را به بندرِ مرادِ ایشان رسانید.
پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.
و او را در مجمع قوم متعال بخوانند و در مجلس مشایخ او را تسبیح بگویند.
او نهرها را به بادیه مبدّل کرد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه.
و زمین بارور را نیز به شورهزار، به‌سبب شرارت ساکنان آن.
بادیه را به دریاچه آب مبدّل کرد و زمین خشک را به چشمه‌های آب.
و گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت بنا نمودند.
و مزرعه‌ها کاشتند و تاکستانها غرس نمودند و حاصل غلّه به عمل آوردند.
و ایشان را برکت داد تا به غایت کثیر شدند و بهایم ایشان را نگذارد کم شوند.
و باز کم گشتند و ذلیل شدند، از ظلم و شقاوت و حزن.
ذلّت را بر رؤسا می‌ریزد و ایشان را در بادیهای که راه ندارد آواره می‌سازد.
امّا مسکین را ازمشقّتش برمیافرازد و قبیله‌ها را مثل گله‌ها برایش پیدا می‌کند.
صالحان این را دیده، شادمان می‌شوند و تمامی شرارت دهان خود را خواهد بست.
کیست خردمند تا بدین چیزها تفکّر نماید؟ که ایشان رحمتهای خداوند را خواهند فهمید.