תהילים (Tehillim) 44
{برای سالار مغنیان. قصیدهٔ بنیقورح} ای خدا به گوشهای خود شنیده‌ایم و پدران ما، ما را خبر داده‌اند، از کاری که در روزهای ایشان و در ایام سَلَف کرده‌ای.
تو به دست خود امّت‌ها را بیرون کردی، امّا ایشان را غرس نمودی. قومها را تباه کردی، امّا ایشان را منتشر ساختی.
زیرا که به شمشیر خود زمین را تسخیر نکردند و بازوی ایشانْ ایشان را نجات نداد، بلکه دست راست تو و بازو و نورِ روی تو. زیرا از ایشان خرسند بودی.
ای خدا تو پادشاه من هستی، پس برنجات یعقوب امر فرما.
به مدد تو دشمنان خود راخواهیم افکند و به نام تو مخالفان خویش را پایمال خواهیم ساخت.
زیرا بر کمان خود توکّل نخواهم داشت و شمشیرم مرا خلاصی نخواهد داد.
بلکه تو ما را از دشمنان ما خلاصی دادی و مُبْغِضان ما را خجل ساختی.
تمامیِ روز بر خدا فخر خواهیم کرد و نام تو را تا به ابد تسبیح خواهیم خواند، سلاه.
لیکن الآن تو ما را دور انداخته و رسوا ساخته‌ای و با لشکرهای ما بیرون نمی‌آیی.
و ما را از پیش دشمن روگردان ساخته‌ای و خصمان ما برای خویشتن تاراج می‌کنند.
ما را مثل گوسفندان برای خوراک تسلیم کرده‌ای و ما را در میان امّت‌ها پراکنده ساخته‌ای.
قوم خود را بیبها فروختی و از قیمت ایشان نفع نبردی.
ما را نزد همسایگان ما عار گردانیدی. اهانت و سخریّه نزد آنانی که گرداگرد مایند.
ما را در میان امّت‌ها ضربالمثل ساخته‌ای، جنبانیدن سر در میان قومها؛
و رسوایی من همه روزه در نظر من است و خجالت رویم مرا پوشانیده است،
از آواز ملامتگو و فحّاش، از روی دشمن و انتقام گیرنده.
این همه بر ما واقع شد. امّا تو را فراموش نکردیم و در عهد تو خیانت نورزیدیم.
دل ما به عقب برنگردید و پایهای ما از طریق تو انحراف نورزید.
هرچند ما را در مکان اژدرها کوبیدی و ما را به سایهٔ موت پوشانیدی.
نام خدای خود را هرگز فراموش نکردیم و دست خود را به خدای غیر برنیفراشتیم.
آیا خدا این را غوررسی نخواهد کرد؟ زیرا او خفایای قلب را می‌داند.
هر آینه به خاطر تو تمامی روز کشتهمی‌شویم و مثل گوسفندان ذبح شمرده می‌شویم.
ای خداوند بیدار شو! چرا خوابیده‌ای؟ برخیز و ما را تا به ابد دور مینداز.
چرا روی خود را پوشانیدی و ذلّت و تنگی ما را فراموش کردی؟
زیرا که جان ما به خاک خم شده است و شکم ما به زمین چسبیده.
بجهت اعانت ما برخیز و بخاطر رحمانیّت خود ما را فدیه ده.