詩篇 (しへん) 72

{مزمور سلیمان} ای خدا، انصاف خود را به پادشاه ده و عدالت خویش را به پسر پادشاه!

و او قوم تو را به عدالت داوری خواهد نمود و مساکین تو را به انصاف.

آنگاه کوه‌ها برای قوم سلامتی را بار خواهند آورد و تلها نیز در عدالت.

مساکین قوم را دادرسی خواهد کرد؛ و فرزندان فقیر را نجات خواهد داد؛ و ظالمان را زبون خواهدساخت.

از تو خواهند ترسید، مادامی که آفتاب باقی است و مادامی که ماه هست تا جمیع طبقات.

او مثل باران برعلفزارِ چیده شده فرود خواهد آمد، و مثل بارشهایی که زمین را سیراب می‌کند.

در زمان او صالحان خواهند شکفت و وفور سلامتی خواهد بود، مادامی که ماه نیست نگردد.

و او حکمرانی خواهد کرد از دریا تا دریا و از نهر تا اقصای جهان.

به حضور وی صحرانشینان گردن خواهند نهاد و دشمنان او خاک را خواهند لیسید.

پادشاهان ترشیش و جزایر هدایا خواهند آورد. پادشاهان شَبا و سَبا ارمغانها خواهند رسانید.

جمیع سلاطین او را تعظیم خواهند کرد و جمیع امّت‌ها او را بندگی خواهند نمود.

زیرا چون مسکین استغاثه کند، او را رهایی خواهد داد و فقیری را که رهاننده‌ای ندارد.